image


“Volgens een oude mythe liep de Griekse boodschapper Pheidippides bijna 300 kilometer in 2 dagen om de Grieken te kunnen berichten over hun overwinning op de Perzen. De laatste 40 kilometer zou hij aan één stuk door hebben gelopen, van het idyllische plaatsje Marathon naar Athene. Hier aangekomen was het enige dat hij nog uit wist te brengen “We hebben gewonnen”, waarna hij in elkaar zakte en bezweek door uitputting. Maar; missie geslaagd. Het was immers voor het goede doel.

Dit verhaal sprak wel tot de verbeelding vonden de organisatoren van de Olympische Spelen aan het begin van de vorige eeuw en dit laatste ‘stukje’ van 42.195 meter werd omgedoopt tot ‘de marathon’. Het leek ze een goede manier om hardlopen populair te maken, en ik denk dat je wel kan zeggen dat dit anno 2016 is gelukt. Met als absoluut hoogtepunt: de New York Marathon.

In navolging van velen voor mij, ben ik op 6 november aan de beurt; een ruime 42 kilometer in één ruk achter elkaar rennen met als streeftijd binnen 4 uur te finishen. Waarom zou je dit willen? Hardlopen is gezond, maar een marathon – op asfalt – is dat alles behalve. Omdat ik het een goede reden vind om weer eens terug te gaan naar New York, de meest waanzinnige stad ter wereld? Ja, ook dat is zeker een reden. Omdat ik eigenlijk voor mijn dertigste nog een keer een marathon had willen lopen, voordat je straks nog meer verpichtingen hebt dan je nu als twintiger al hebt? Ja, eigenlijk ook wel. Eigenlijk zijn er heel veel persoonlijke redenen te verzinnen om dit najaar naar New York te vliegen en deze run te lopen. Één reden echter is belangrijker dan al deze redenen bij elkaar: kanker; of eigenlijk de bestrijding hiervan.

We kunnen tegenwoordig alles, van het bouwen van zelfrijdende auto’s tot het transplanteren van ongeveer ieder orgaan in ons lichaam, en van het plannen van een enkele reis Mars tot een deeltjesversneller neerzetten ergens in het zuiden van Zwitserland. Waarom, met al die kennis en alle technologische ontwikkeling van de afgelopen decennia, vinden wij geen oplossing op deze ziekte? Opa’s, oma’s, jong, oud, gezond, ongezond, het maakt niet uit, vroeg of laat krijgt iedereen er mee te maken. Na decennia van sterfgevallen en onderzoek moet dit alles afgelopen zijn. En ik denk niet dat ik met deze sponsorrun de hele ziekte een halt toe ga roepen, maar met iedere Euro die we ophalen, zijn we wel weer een stukje dichterbij met het vinden van een oplossing om deze ziekte te bestrijden.

Ik ben Maarten de Borst, 27 jaar en aan het einde van het jaar loop ik samen met 39 anderen voor KWF Kankerbestrijding de New York Marathon. Voor heel veel persoonlijke redenen, maar ook vooral voor KWF Kankerbestrijding. Net als Pheidippides voor het goede doel, zodat we later kunnen zeggen: “We hebben gewonnen”.”