image


“We schrijven 7 november 2010. Het is een beetje een druilerige, grauwe ochtend in New York en ik trek mijn hardloopschoenen en een shirtje met daarop groot geprint mijn voornaam aan. Samen met mijn broertje Robbert loop ik nog wat slaapdronken richting de lobby waar mijn andere broertje Stijn en mijn vader in exact hetzelfde tenue staan te wachten. Volgens mij was het vooral mijn vader die het eerste stoere, heldhaftige verhaal de lucht in slingerde. Logisch, hij had hem al een keer gelopen en wist wat hem te wachten stond. ‘Dit varkentje zouden we wel even wassen’, ‘ik heb een zout- en pepervaatje bij om de finish op te peuzelen’ en ‘ik ga gewoon lekker op mijn blote voeten, het maakt me niets uit’ waren leuzen die de revue passeerden. Zijn lieve zoontjes waren echter zo zenuwachtig als een goudvis in een tank met haaien en reageerden op de bluf door er nog meer sterke en loze opmerkingen bovenop te gooien als ‘pa je bent bijna 50, staat je rollator nog boven’ en ‘jij hebt makkelijk praten, jij hebt bijna geen haar meer dus je weegt de helft’. Waarde lezer, u begrijpt, wij voelden ons de koningen van de wereld. Gelukkig was er in de opvolgende uren een parcours van 42,195 kilometer wat genadeloos korte mette maakte met alle misplaatste arrogantie waarmee de Thoolentjes aan de startstreep verschenen. Voor mij persoonlijk waren het de zwaarste maar meest prachtige 4 uur en 55 minuten die ik tot dan toe had meegemaakt. Extatische Amerikanen die je naam schreeuwden ter aanmoediging, de bandjes die stonden te spelen langs de weg, de eindeloze streep beton van Manhatten en uiteindelijk de omhooglopende weg in Central Park met aan de zijkant speakers waaruit de kneiter Welcome to the Jungle van Guns ’n Roses knalde vlak voordat je bij de finish bent, het waren allemaal memorabele momenten die het lopen van de NYC marathon 2010 een waar feestje maakten. En om deze ervaring dan samen met je broertjes en je vader te mogen delen was iets heel bijzonders en daar ben ik erg dankbaar voor.

We schrijven december 2014. Marlou en Jeroen gaven aan dit jaar mee te lopen en ook Danny en Nicole zouden meedoen. Astrid heeft altijd geroepen dat het lopen van een marathon een van de domste dingen is die je kunt doen in je leven maar plots kwam er de vraag of zij dat ook niet zou kunnen. Waarde lezer, u voelt hem al aankomen: ‘schatje als IK het kan, kun jij het natuurlijk ook’. Twijfels waren in de maand december trending topic in huize Thoolen-Roskam. En toen was het kerstmis en kreeg ik geheel onverwacht tijdens het kerstontbijt van mijn lieve vriendinnetje te horen dat we de marathon gingen lopen. En daar zit je dan met je zelfingenomen, fanatieke hoofd. In de jaren na de marathon van 2010 zijn er immers weer de nodige kroegen bezocht en klantenkaarten van Turkse diner-etablissementen gescoord en met de mannelijke zwemband die ik iedere dag vol trots om mijn middel hang kunnen we maar een conclusie trekken: ik ben er ab-so-luut nog niet klaar voor. Is dat erg? Nee. Natuurlijk niet. We hebben nog 9 maanden de tijd en iCal heeft vorige week overuren gedraaid om in mijn agenda ‘trainen voor marathon’ te knippen plakken. We moeten aan de bak, dat is wel duidelijk.

En niet alleen om mijn Bossche gelaat om te vormen tot een gespierd kanon waar Stallone voor zal buigen. We moeten ook aan de bak voor KWF Kankerbestrijding. Want hoe tof is het om met het lopen van deze marathon ook nog eens geld op te halen voor een goed doel! De komende maanden zult u allen benaderd worden voor donaties voor KWF Kankerbestrijding en wij gaan er vanuit dat u gul geeft.

Ik kijk in ieder geval enorm uit naar het moment waarop ik over de finish van de NYC-marathon 2015 loop en mijn avonturen uit 2010 met Astrid en de rest van de Run for Life lopers kan herbeleven. Dat we daarnaast een vrachtwagen aan geld voor de bestrijding van een verschrikkelijke ziekte gaan ophalen maakt deelnemen aan Run for Life Team 2015 iets waar ik nu al trots op ben.”